Hauptseite
Ich bin eine Bearbeitung, die noch moderiert werden muss.
Dies ist die Ausbildungseite der Stemas AG
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Non enim actionis aut officii ratio impellit ad ea, quae secundum naturam sunt, petenda, sed ab iis et appetitio et actio commovetur. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est?
Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.
Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Laboro autem non sine causa; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.
Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset? Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. At enim hic etiam dolore. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Quorum omnium quae sint notitiae, quae quidem significentur rerum vocabulis, quaeque cuiusque vis et natura sit mox videbimus. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.
Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.
Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quos qui tollunt et nihil posse percipi dicunt, ii remotis sensibus ne id ipsum quidem expedire possunt, quod disserunt. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.
Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?
Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Mihi autem nihil tam perspicuum videtur, quam has sententias eorum philosophorum re inter se magis quam verbis dissidere; Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem.
Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Zenonis est, inquam, hoc Stoici.
Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?
Quamquam scripsit artem rhetoricam Cleanthes, Chrysippus etiam, sed sic, ut, si quis obmutescere concupierit, nihil aliud legere debeat. E quo efficitur, non ut nos non intellegamus quae vis sit istius verbi, sed ut ille suo more loquatur, nostrum neglegat. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Atqui si, ut convenire debet inter nos, est quaedam appetitio naturalis ea, quae secundum naturam sunt, appetens, eorum omnium est aliquae summa facienda. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum; Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Decius, princeps in ea familia consulatus, cum se devoverat et equo admisso in mediam aciem Latinorum irruebat, aliquid de voluptatibus suis cogitabat? Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.
Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?
Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Verum enim diceret, idque Socratem, qui voluptatem nullo loco numerat, audio dicentem, cibi condimentum esse famem, potionis sitim. Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per se sit tantum inchoata. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Hic ego: Etsi facit hic quidem, inquam, Piso, ut vides, ea, quae praecipis, tamen mihi grata hortatio tua est. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.